Մի օր քայլում էի Երևանի փողոցներով ու հանկարծ տեսա մի շունիկի ,որը շատ տխուր նստած էր ։Մի քանի քայլ արաջ գնալուց հետո խիղճս տանջեց ու ետ գնացի ։Մոտեցա ,շոյեցի շանը ու մոտակա խանութից նրբերշիկ գնեցի ու տվեցի նրան։Այնքան սովաց էր որ կարծես կուլ տվեց նրբերշիկը։Բայց անբացատրելի զգացում կար մոտս ,որ կարծես թե ինչ ,որ տեղ արդեն տեսել էի այդ շանը։Հանկած հիշեցի չէ որ դա Ջեկոն էր՝ այն տատիկի շունիը ,որ տեսել էի գնացքում։Հասկացա ,որ կորել էր։Գրկեցի ու միասին գնացինք կայարան ։Արդեն մթնում էր չգիտեի ինչ անել ,իսկ Ջեկոն կարծես թե արտասվում էր կարոտից։Եկավ Հերթական գնացքը ու հրաշք վագոններից մեկից իջավ տատիկը ,Ջեկոն կայծակի պես վազեց դեպի տատիկը։Շատ հուզիչ տեսարան էր։Տատիկը պատմեց ,որ բկլիկ Ջեկոն արավոտյան կայարանում մի երեխայի մոտ նկատել էր կարկանդակ ու դուրս էր եկել վանդակից ,իսկ տատիկն էլ իմանալով ,որ նա մեջն է գնացել էր Գյումրի ու ,երբ տեսել էր ,եր չկա Ջեկոն անմիջապես տոմս էր գնել ու եկել էր Երևան նրան փնտրելու ։